Yüzücü

Amerika’nin Çehov’u olarak anilan John Cheever, henüz hayattayken klasiklesmis isimlerden biri. Yeri geldiginde “küçük“ insani, yeri geldiginde insanin “küçük“ gördüklerini ironik bir dille ele alan Cheever, Tomris Uyar’in ifadesiyle, “Baskalarina alabildigine hosgörüyle bakan, kendini sürekli hirpalayan, bu iki egilimi arasinda belki yalnizca yazilari araciligiyla köprü kurabilecegini uman bir yazar. Kendisi ister trenlerde, ister vapurlarda, ister uçaklarda yol alsin, ufkunun gitgide daraldigini kavrayan bir Yüzücü.“ Cheever’in derledigi Toplu Öyküleri’nin ilk cildi olan Yüzücü, radyolarin kulak misafirligi yapmanizi sagladigi, mutlu ailelerde mutlaka bityeniginin arandigi ve askin geometrik hesaplara dönüstügü bir dünyaya açilan bir kapi niteliginde. Okurlara Cheever’in bu özel dünyasinda Tomris Uyar’in essiz çevirisi eslik ediyor. Yüzücü, edebiyat severlerin raflarindan eksik etmemesi gereken bir Öykü kitabi. “Havuza daldi, boydan boya yüzdü ama is kenara tirmanmaya geldiginde, kollarindaki, omuzlarindaki bütün gücün çekildigini ayirt etti, merdivene usulca yanasarak çikti havuzdan... Karanlik çayira çiktiginda, gece havasinda, krizantem ya da kadife çiçegi kokusu üstüne varan sonbahar kokulari geldi burnuna, keskin, bayiltici bir eter kokusu. Göge bakinca yildizlarin çiktigini gördü ama neden Andromeda’yi, Cepheus ve Koltuk takimyildizlarini görüyor gibiydi ki? Yaz ortasinin burçlari ne olmustu? Gözleri doldu.“ (Tanitim Bülteninden)