Yeryüzü Göçebeleri

Hepimiz bir umut ıs¸ıg?ının yansımalarında körebe oynar gibiydik. Is¸ıg?ın aslını bulmak için çırpındık durduk

Ressam Timuçin Ayaz’ı batıya süren tutkunun adı; ıs¸ık, gölge,Velazquez ve Sorolla’ydı. Ancak yeryüzü göçebesi yazardı gümüs¸ künyesinde Puerta de Hierro’da yaşasa da, yaptığı tablolarda Altay Dag?larının renklerini, ıs¸ıg?ını ve esintisini kullanır, Hakasya Gök Direkleri’ni İspanya’nın ortasına kondururdu. Miray Urga ise çatlamaya hazır bir tohum gibi acılar ve isyanlar içinde çatırdayıp duran bir ilçe olan Alemdağ’a yeni taşınmış, göçmenleri, zılgıtları, yoksulluğu ile bu yeni dünyaya alışmaya çalışan bir kadın... Timuçin ve Miray’ın bir tablo aracılığı ile kesişen yaşamları çoğu yeryüzü göçebesi gibi zor bir sınavdan geçecek; umudun ışığını birlikte kovalamaya başlayacaklardı!

Dönüp bakıyorum da, bir yıllık sürece... Hepimiz ya zorunlu göçebelerdik ya da gönüllü göçebeler... Ya siyasi sürgünler ya da yazgı savurdu attı, yollarımız bir yerde kesis¸iverdi is¸te. Hepimiz bir umut ıs¸ıg?ının yansımalarında körebe oynar gibiydik. Is¸ıg?ın aslını bulmak için çırpındık durduk. Is¸ık dedim de... Hani batmakta olan günes¸ arkandayken uzun bir yolda araçla gidersin. Aracın gölgesi kendisinden büyük olarak düs¸er önüne. Sonra sol aynada güçlü bir ıs¸ık belirir. Gözlerin kamas¸ır. Önünü göremez olursun eg?er açıyı deg?is¸tirmezsen. O yansıma öylesine göz alıcıdır ki, bir kez daha bakamazsın bile. Senin yas¸amıma düs¸en ıs¸ıg?ın, yansıman da böyle bir s¸eydi is¸te.