Uzun Tembel Günler

“Suçlu psikolojisiyle adeta sütünü döken yavru bir kedi gibi uysallasan Hulusi Bey, kendisi için hayatî önem arz eden bu soruya cevap vermeden önce iyi düsünmesi gerektiginin farkindaydi. Kötüyüm dese, doktora gidince foyasi ortaya çikacakti; iyiyim dese, kesin karakola götürürlerdi. Yatagina iyice gömüldü. Özensiz gözlerle disaridan bakilinca, ihtiyarlara özgü tatli bir endiseyle gölgelenmis gibi görülen yüzü, esasinda, bir ressam duyarliligiyla asagi tükürsen sakal yukari tükürsen biyik temali harikulade bir portre olarak resmedilebilirdi. Ne yazik ki odada bir ressam bulunmadigi için, Hulusi Bey’in, çok yakininda hissettigi ölümünden sonra bir portre olarak varligini sürdürebilmesi de pek mümkün görünmüyordu. Bu tarz durumlarda genellikle gözlerine perde inen akranlarinin aksine, gayet saglikli bir biçimde, polisleri görebilmesi de bir baska talihsizligiydi.”