Türkiye'de Güvenlik Algı, Politika, Yapı

Güvenlik Çalismalari Dizisinin sekizinci kitabi, Türkiye’de güvenlik anlayisinin ve kavramsallastirmasinin gelisimi ile bu alandaki akademik çalismalarin durumu ve bürokratik yapinin isleyisini ele aliyor. Prof. Dr. Mustafa Aydin ve Yrd. Doç. Dr. Fulya Ereker tarafindan hazirlanan çalismada yazarlar, Türkiye’nin güvenlik kültürünün tarihsel ve cografi temellerini irdeleyerek, Türkiye’de siyaset yapiminin kendine has bir güvenlik kültürü tarafindan sekillendirildigini ifade etmektedirler. Osmanli Imparatorlugu’nun reel politige dayali diplomasisi, toprak kaybi ve parçalanma endisesi ile Imparatorlugun kontrol ettigi topraklarda olusturdugu olumsuz algilamalar ve Batililasma olgusu tarihsel etkenler olarak gündeme gelirken, cografi konumunun getirdigi kisitlamalar, avantajlar ve uluslararasi sistemin yapisina göre sürekli evrilen stratejik önemi ülkenin güvenlik kavramsallastirmasi üzerinde özellikle etkili olmaktadir. Büyük ölçüde bu unsurlarin etkili oldugu resmî güvenlik kavramsallastirmasi beka, ülkesel bütünlük ve rejimin korunmasi gibi temel esaslar temelinde olusturulmustur. Güvenlik askerî terimlere dayali kavramsallastirilmistir. Soguk Savas döneminde temelini Bati ittifaki içinde yer alma ve kuzey komsusundan algiladigi tehdidi bertaraf etme anlayisi üzerine kuran Türkiye, Soguk Savas sonrasi dönemde degisen uluslararasi ortam ve ortaya çikan yeni tehditlerle birlikte, geleneksel güvenlik politikalarini gözden geçirmek zorunda kalmistir. Bu çerçevede Türkiye’nin güvenlik politikalarinda ilki 1990’li yillarda, digeri ise 11 Eylül saldirilari sonrasinda olmak üzere iki degisim süreci yasanmistir. Bunlarin sonucunda Türkiye’nin güvenlik politikalarinin ana ekseni küresel, bölgesel ve ikili olmak üzere birbirini tamamlayan düzeylerde olusturulmustur.