Suriye, Mısır ve Anadolu Medreseleri (15. Yüzyıl Ortalarına Doğru)

Kendi tarihimizi bilinçli olarak ögrenmek ve Ortadogu halklari ve devletleri hakkinda saglikli ve dogru politikalar gerçeklestirmek istiyorsak, bu bölgenin tarihini çok iyi ögrenmemiz gerekmektedir.
Bu eserde, Islâm egitim kurumlarindan medresenin belirli bir dönemine kadar olan gelisimi incelenmistir. Medreselerin kökeni, yayilma alanlari ve iç düzeni ile Avrupa Ortaçag üniversiteleriyle iliskileri üzerinde durulmustur.
Islâm egitimi, egitim biliminin genel akisi içinde önemli hizmetler ve gelisimler göstermistir. Islâm dünyasinda egitim teskilâtlanmis ve oldukça yayilmistir. Ögretmen, ögrenci, okul, ders programi gibi temel egitim kavramlarinda önemli gelismeler göstermislerdir. Yatili-burslu egitim sistemini alabildigine gelistirmis ve egitimi sosyallestirmislerdir. Ögretimde çesitli kademeler gelistirmisler, diploma sistemini ortaya koymuslardir. Ders ve müderris seçmede genis bir serbestlik vardi, hattâ mezhep seçimi de serbestti. Kati siniflar sisteminin olmayisi, ögretimin genis oranda derslere ve ders kitaplarina dayali olmasi bu sistemin saglam ve uzun süreli olmasini saglayan faktörler olmuslardir. Medreseler ders geçme sistemini ta o zaman basariyla uygulayan egitim kurumlari idi.
Bu çalisma medreselerin Suriye, Misir ve Anadolu’daki yayilmasina özellikle dikkate çekerek Islâmiyetteki Türk yorum ve katkisina, Ortadoguda bugüne kadar devam eden gerilim ve çekismelere, Türklerin Ortadogu kültür ve halklari arasindaki konumuna ve etkisine ve dolayisiyla Türkiye’nin bugünkü Ortadogu politikasina da katki yapmaya, insanlarimizi bugünkü sosyal ve siyasî olaylari daha iyi anlamaya sevkecektir.