Son Okur

Meksika’da küçük Icamole köyü kurakligin pençesindedir. Tam bir yildir yagmur düsmeyen köye civardan su getirilmekte, kuruyan kuyular yüzünden hayat dayanilmaz olmaktadir. Bahçesindeki kuyuda güzeller güzeli küçük bir kizin cesedini bulan genç Remigio bu yabanci çocugun oraya nasil geldigini anlamadigi gibi güzelligi karsisinda da büyülenmistir. Köy kitapliginin görevlisi olan ve oradaki bütün kitaplari okuyup adeta onlarin içinde yasayan babasi Lucio’ya akil danistiginda, Lucio, kizi bahçelerindeki bir agacin dibine gömmesini ögütler ogluna, kimseye bir sey söylememesi için de kandirir. Ve hikâye orada baslar… Son Okur okuma eylemi, edebiyatin büyüsü, hikâye ile gerçek yasam arasindaki kaçinilmaz bag hakkinda bir roman. Iyi yazilmis, okuru ele geçirmeyi, bastan çikarmayi becerebilen romanlara bir övgü, laf kalabaligiyla dolu kötü anlatilara ise acimasiz bir yergi. Son Okur, insanin iç ve dis yasamini ayiran çizgiyi siliyor, siddet ve ask, gerçek ve mit, bolluk ve kuraklik, hayat ve ölüm kavramlarini birbiriyle harmanliyor, birlestiriyor, ürkütücü ama görkemli bir dünya yaratiyor. Bu kitabiyla Latin Amerika’nin önemli edebiyat ödüllerinden üç tanesine deger bulunan David Toscana, her kitabin okuru araciligiyla hayati anlattigini iddia ediyor ve yasamin sadece anlatilacak bir hikâyeden ibaret oldugunu, yalnizca iyi bir hikâyenin akillarda kaldigini söylüyor. “David Toscana, Gabriel García Marquéz ve Jorge Amado gibi büyük Latin Amerikali yazarlarin yaninda yer almayi hak ediyor.”New York Times Book Review