Son Halifenin Son Günleri

Son Halife Abdülmecid Efendi Osmanli Devleti’nin son, Cumhuriyet’in ilk dönemlerinde kritik roller üstlenmis Osmanli hanedanindan önemli bir devlet adamidir. Kendi kendini iyi yetistirmis, sanat ve sporsever, aydin ve hür fikirlere sahip, Fransizca ve Almanca bilen Abdülmecid Efendi ayni zamanda iyi bir ressamdi.Osmanli saltanatinin son veliahdi ve halifelerin de sonuncusu olan Abdülmecid Efendi’nin hayat ve sahsiyeti, eski veya yakin tarihimizde rolü ve özellikle son günleri bir sir perdesi arkasinda kalmis ve dönemin sahitlerinin hatiralari esliginde pek incelenmemistir. Kandemir’in bu eseri onun son günlerini bir film seridi gibi gözünüzün önüne getirecek netlikte kaleme alinmis hatiralardan olusmaktadir.Hayata yetistigi egitimin perspektifinden bakan son Halife Abdülmecid Efendi kendisini söyle anlatmistir:“Arkamizdan neler söylemediler? Yok! Biz hainmisiz, biz Milli Mücadele’yle asla ilgilenmemisiz; biz düsmanla isbirligi etmisiz; bütün bunlarin asli esasi yok. Vahdeddin de etrafindakilere maalesef uydu. O’na bazi seyler söylenebilir. Bana gelince, Allah da bilir, Peygamber de yarin sefaat edecektir. Oglum Ömer Faruk’u Anadolu’ya gönderdim. Maksadim: Istanbul’dan kaçip Anadolu’ya gelmek, Islâm mücahidlerinin basina geçmek ve bütün âlem-i Islâm’i ayaga kaldirmak idi. Amma ne yapayim ki, oglumu Inebolu’dan çevirdiler. Teklifimi reddettiler. O zaman bize Istanbul’da isin sonuna kadar oturmak düstü.”