Sahnede Ölüm

“Alti yil önce o gün, yatagin kenarindaki varligini hissedince nasil uyandigimi asla unutamam. Beni uyandiran, yatagin kenarina oturman degildi. Yakinligindi, bakisindi ve o çok hafif, belli belirsiz sabun ve parfüm kokusuydu. Kisacik bir an yanima gelmek istedigini sandim ve kollarimi sana dogru uzatmaya hazirlandim. Ama sonra safak vaktinin solgun isiginda üzerinde yol kiyafeti oldugunu gördüm… Ellerin kucaginda dimdik oturuyordun. Bu durusunda insani korkutan bir kesinlik vardi, bakislarindaki kararlilik hiçbir itiraza yer birakmiyordu. “Adieu” demekle yetindin. Yumruk yemis gibi kendimi tekrar yastiga biraktim. Gözyaslarimi gördügünde kararliligin bir an sarsilmis gibi geldi bana, iradene yeniden kavusmak için gözlerini kapadin. Gözlerini açmadan ansizin üzerime egildin, alnimdan öptün.”Lizbon’a Gece Treni’nin yazarindan insan iliskilerinin bilinmezligine dair derinlikli, çok katmanli bir roman. Taninmis bir piyano akortçusunun ikiz çocuklari olan Patrice ile Patricia’yi, tasiyamayacaklari kadar agir bir sir birbirine baglamaktadir. Birbirleriyle görüsmedikleri alti yildan sonra ailede yasanan korkunç bir olay onlari zorunlu olarak yeniden bir araya getirir. Bu olayla birlikte kendileriyle ilgili baska sirlar da pes pese açiga çikacak, yollari alti yil önce ayrilan iki kardes anneleriyle babalarini ne kadar az tanidiklarini anlayacaklardir.