Montaigne'in Kedisi

Michel de Montaigne, 1571 yilinda otuz sekiz yasindayken yargiçliktan emekli olup, derin derin düsünmek üzere satosuna çekilir. Kütüphanesinin tavanina Lucretius'un bir sözünü yazar: "Daha uzun yasayarak alinacak yeni bir haz yoktur."Ama emekli olduktan sonra dinlenecegine daha çok çalismaya, yazmaya baslar. Montaigne'nin Denemeler'i iste böyle dogar. Montaigne, Stoaci karamsarligini bir kenara birakip, kendini felsefi olarak yeniden var eder. Lucretius'un sözünü kütüphanesinin tavanindan siler ve yasami, gözden kaçan pek çok yerde, tüm duyumsal canliligiyla kucaklamaya baslar; bir elin dokunusunda, kadehinden yükselen kokuda, sarabin lezzetinde, kedisinin oyunbazliginda...Saul Frampton bize belki de en espritüel ve en önemli Rönesans yazarinin bir portresini sunuyor. Montaigne'in denemeleri Bati yazininda insan bilincinin ilk tutarli ifadesi olmustur ve yasam üzerine düsünmek isteyenlere bugün bile hâlâ rehberlik etme yetenegine sahiptir.