Leman Ebe Bir Cumhuriyet Kadını

Suyun elmaslastigi, gögün toprakla birlestigi karla kapli bu beyaz dünyada ben de vardim.Yasadim...Siz fark etmeseniz de yasadim...Kahraman Türk evladi simdiye dek hangi topraklar için canini severek vermedi ki? Telli duvakli yarini, koklamaya kiyamadigi bebegini birakip; “Emir büyük yerdendir, belki dönerim(!), hakkini helal et!” diyerek yollara düsmedi mi? Devletin bekasi için canlar feda olsun düsturuyla, yitip gitmediler mi? “Ölen ölür, kalan saglar bizimdir” diyenlerin çogunda hasar kalmadi mi? Atamizin tabiriyle; “Damarlarinda asil kan tasiyan” bu ulusun fertlerinden baba ve asker Recep, Kore’den 1956’da döndü; 1977’de hastalandi, 1978’de vefat etti. Recep’le hep ayriydilar, tam birlikte yasayacaklari anda bu defa da ecel çaldi kapilarini ve yine ayrildilar... Ama ayriliklar onlari yildirmadi… Zorluklar onlara geri adim attirmadi. Baba sinirda nöbet tutarken, cephede kursun atarken; anne evde çocuk büyüttü, doktor olmayan yerde hayat kurtardi, analarin analiga ilk adimlarinda yanlarinda yer aldi. Yillarin yoramadigi ve yaslandiramadigi, anne ve ebe Leman ise 1986’da emekli oldu. Simdi 86 yasinda ve saglikli. Hâlâ ve her seye ragmen yasiyor. Leman Ebe’nin ibret verici bu hayat hikayesinde, bir Cumhuriyet kadininin, bir Anadolu insaninin var olma mücadelesini okuyacaksiniz. Daha Cumhuriyet’in ilk yillarinda, yeni bir devletin kurulusu asamasinda, insanimizin ülke yeniden imar edilirken gösterdigi çabalara sahit olacaksiniz.