Kürek Mahkumu

Kürek Mahkûmu, masallariyla oldukça acimasiz ve günahkâr bir kitap. Anlatinin gerçek zamani dillendirilmese de, olusturdugu paradigmalar birer geç Orta Çag karakteristigi. Roman, vebadan ve Engizisyon’un paranoyak dindarligindan kaçan Johannes Ot’un yolculugunun izini sürüyor. Bu yolculukta, geçmisin davranis biçimlerinden, aliskanliklarindan kurtulma çabasi da var. Donkisotvari bir macerayi kafkaesque bir varolusçulukla tamamlayan Jancar, dikkatli okurun sevebilecegi bir yapit ortaya çikariyor. Kürek Mahkûmu‘nun hikâyesi hem uzak hem de tanidik. Cümle seçimlerinin istikrarsiz dengesi ve düzensiz akiciligi ise okura edebi bir vertigo yasatiyor. Avrupa cografyasinin her noktasina ulasabilen ve kolaylikla zamanlarüstü bir egilime sahip romanin içeriginin bu basarisi, yayimlandigi dönemde -1980’lerin basi-, kritikçiler tarafindan gözlemlenmisti. Ayrica birçok okur, Kürek Mahkûmu’nu Umberto Eco’nun magnum opus’u olan Gülün Adi ile karsilastirmisti ve Gülün Adi’nin popüler isiltilarinin, dokümanter özelliginin karsisina Kürek Mahkûmu’nun sikica örülmüs yapisini, kusursuz isleyisini koymustu. Birçok dile çevrilen, 2011 Avrupa Edebiyat Ödüllü Jancar’in bu yapiti, dünya literatüründeki yerini emin adimlarla saglamlastirirken, okuyanlar, hakkinda su cümleyi en basa almayi tercih ediyorlar: “Bu, hem klasik hem de çagdas bir roman!”