Kemal

Aslinda ikimiz de kahve sevmezdik. Söyleyemediklerimizin yerine geçerdi. Araya giren duygusal ayriliklarin son bulmasi dilegiydi. Vazgeçememek, kiyamamak, pisman olmak, KAVUSMAK demekti. Evimizdeki sicakligi korumak demekti...Sonuçta BIZI hep korudu bu sihirli cümle... “Hadi gel, bi kahve içelim...”O, bizim Kemal!.. Bu topraklarda yasayan, yediden yetmise herkesin görür görmez yüzüne bir gülümseme kondurmasina neden olan bir “sima”... Ekrandan, sinema perdesinden bize yansiyan çocuksu gülümsemesiyle safligin sembollesmis hali... Kardeslik ve paylasimin... “Iyiler sonunda hep kazanir” sözünün... Bizim Kemal, bizim gülen yüzümüz...Yetmisinci dogum gününde Kemal Sunal’i bize sevgilisi, esi, hayat arkadasi, çocuklarinin annesi Gül Sunal anlatiyor... Hem de en sahici, en samimi haliyle... Hiçbir formatin sinirlarina girmeyi kabul etmeden... Içinden geldigi gibi... O’nu sevmenin mutlulugunu, O’nsuz yasamaya alismanin hüznünü hâlâ en güçlü sekilde hissederek...