İstanbul’dan Gelen Telefon Müzik Eşliğinde Bir Söyleşi

“Ne affedilmez, biliyor musun? Asla affedilmeyecek eylemlerimiz neler, biliyor musun? Kimsenin görmedikleri. Tanrinin bile görmedikleri. Failler isledikleri suçlari kendilerinden ve baskalarindan kelimelerle gizliyor. Kurbanlarina adlar veriyorlar. Onlari yaftaliyorlar. Öykülerini tekrarlayip duruyorlar. Iblis kelimelerle çalisiyor. Baska bir seye ihtiyaci yok. Kelimeler dilin, agzin, ses tellerinin masumâne faaliyetleri. Insanlar konusarak iblislesiyor. Kelimeler ve sayilar, isledikleri cürümleri gizliyor, ki o cürümler unutulsun. Unutulan, affedilmis demektir. Zihne naksolan affetmez. Tanrim, bizi affetme. Bizi affedilmez kil, ki asla unutmayalim.”— John Berger, Goya’nin Son Portresi oyunundan.