İpe Tırmanan Keman Sesi

Yakin geçmiste bir dönem, öykü yazinini ‘stajyer romanci mektebi’ olarak kullanma egilimi peydahlanmisti. Bunun elbette ki öyküye de romana da büyük zarari oldu. Öykü yazmak için oturduklari masadan elinde roman müsveddesiyle kalkanlara da rastladik, roman yazmaya niyetlenip iyi oldugunu sandiklari öyküde kanaat edenlere de. Bu bile basli basina bir öykü konusudur (hatta belki roman). Yilmaz Okyay ise olmasi gereken ‘öykücü’ karakteriyle çikar karsimiza: kararli, metnin sinirlarina hakim, dilde okuru uyanik tutan ve genelinde bilgili bir edebiyatçi. Öykülerinin her biri ustaca sekillendirilmis, ayrintilari hissedilen, disaridan bakani yormayacak sekilde renklendirilmis bir dünya. Karakterlerin ise sözünü bile etmeye gerek yok. Yilmaz Okyay’in öyküleri: “sigindigimiz sakin ve güvenilir bir liman; her ne kadar azgin dalgalari içinde barindirsa da…” Galiba Yilmaz Okyay hakkinda iki satir laf edelim derken sanirim ‘öykü’ dedigimiz seyi de tam anlamiyla tarif etmis olduk. Ülkü TAMER