İnsanlar Uyurlar Ölünce Uyanırlar

Pek çok insan dünya hayatinin geçici isiltisina aldanip istek ve arzularinin pesinde yok yere tüketir ömrünü. Tipki bir yaprak misali savrulur durur yasam içinde. Bir gün ölecegi gerçegini unutup ölüm sonrasi için kayda deger bir hazirlik yapmadigi gibi, degersiz ve anlamsiz bir sekilde yasar hayatini. Oysa ölüm, yasamin ikiz kardesidir. Yasamla birlikte var edilmistir. Alinan her bir nefesin yarisi yasam, yarisi ölüm için alinir. Ölüm bize bu kadar yakindir. Ömür, anne karni ile toprak altindaki iki karanlik arasinda yakilan bir kibrit alevi gibidir. Alev almasiyla sönmesi an meselesidir. Göz açip kapar gibi geçecek ve bir gün son bulacaktir. Uyanmak için uyumak gerekiyordu önce. Ölmek için yasamak. Ve biz yasiyorduk. Yasiyorken de uyuyorduk. Derin bir uyku içindeyken kendimizi, yasiyor saniyorduk.Bu gerçek ile yüzlesmeye, dünya uykunuzdan uyanmaya ve yasaminizi sorgulamaya cesaretiniz var mi? Eger yok ise bu kitabi elinizden birakabilir, yasantiniza kaldiginiz yerden devam ederek sizin için ayrilan sürenin sonuna gelebilir ve hiç ölmeyecekmis gibi yasayip, hiç yasamamis gibi ölebilirsiniz. Kaçinilmaz olan ölüm ile yüzlesmeden önce, yüzlesin kendinizle.Bir zamanlar, bir adam bir yandan buz satiyor, bir yandan ‘Sermayesi eriyen su adama yardim ediniz’ diye bagiriyordu.Bir zât, bu sözleri duyar duymaz, yolun ortasina öylece yigilip kaldi. Kendisine geldiginde, sebebini sordular. Dedi ki:? Saticinin eriyip giden buzlari, bana eriyen ömür sermayemi hatirlatti.