İki Aşkın Zülfikarı İmam-ı Azam

Mansur hasin ve asik suratini yüzüme çarparcasina bana bakti ve ayaga kalkip dedi ki:“Hos geldin, Ya Ebu Hanife, otur yanima“Güç-bela ilerleyip yanina oturdum. Tesrifatçiyi çagirip ona sevik getirmesini istedi. Sevik getirildiginde kadehi bana uzatti: “Hadi, iç!“ Sevik zehirliydi. Bunu fark etmistim. Mansur beni zehirleyerek öldürecekti. “Hayir, içmeyecegim. Bana bunu içirtemezsin!“ “Hey askerler, gelin buraya. Bu adama su seviki içirin zorla. Içmezse bogazindan dökün!“ “Gerek yok, ver seviki, kendim içerim!“Seviki içtikten sonra öfke ve gazapla kalktim yanindan. Bos kase dermansizliktan titreyen ellerimden yere düstü, bin parçaya bölündü. Sevikteki zehir tüm vücudumu cayir cayir yakmaya, midemi, bagirsaklarimi kurutmaya baslamisti bile. Allah’a vuslat çok yakindi, bunu ta derinden hissediyordum. “Hey, Ebu Hanife, nereye gidiyorsun?““Nereye olacak, senin göndermek istedigin yere gidiyorum. Sen saltanatinla kal bu dünyada, gözünü zulümler doyursun! Fani saltanatinla avun dur, ben asil saltanat sahibi olan Allah’imin yanina gidiyorum, onurumla, imanimla...“(Tanitim Bülteninden)