Hükümran II: Ateş Kırağı

Yaşın on yedi… Ama hayat sana küçüksün diye acımaz ki. Düşmanım dediği adamla aynı masaya oturduğu günden sonra Berzâh; yaşayacağı tek ikilemin, geçmişte kalmış gerçeğin peşine düşmekle kaçıp gitmek arasında olacağını sanırken bambaşka bir kapana kısılır. Bir zamanlar bileklerini saran o kelepçe şimdilerde kalbine takılmıştır. Nereye baksa gördüğü simsiyah gözler onu avuçlarına almış ve kaçacak bir yer bırakmamıştır. Berzâh’ın esas kimliğini ailesinden ve düşmanlarından saklamaya çalışan Aybars, aynı anda birden fazla cephede savaşırken yorgun düşer fakat onu asıl tüketen; günün sonunda kollarında uyuyan, güzel yüzlü yabancıdır. Davetsiz bir misafir gibi kapıya dayanan aşk, kuvvetli bir kasırga olup esmeye başlar hayatında. Gece olup karanlık çöktüğünde bir yangın harlanır göğsünde. Çünkü kalp rotasından çıkmış, akıl yolunu şaşırmıştır. Bazı kararlar alınmalı, bazı seçimler yapılmalıdır ama nafile… Her kıyamet, kopacaktır zamanı geldiğinde. ”Belki…” dedi acının düştüğü sesiyle. “Bir filmin aynı sahnesinde akmıştır gözyaşlarımız. Söylesene… Hiç mi yok seninle aynı acıya yanmışlığımız?”