Hani Okulu Sevecektim

Bir sorun oldugu, ortaokulda matematik hocamin sinifta ayaga kalkmami ve üç kere “ben geri zekaliyim” dememi istediginde kafama dank etmisti. Ikide bir de sinavla girdigim okulu hak etmedigimi de eklerdi. 13 yasindaydim ve matematik hocam ancak birkaç yil bana tahammül edebilmisti. Çarpim tablosunu ezberleyememistim. Hiçbir matematik probleminin sonunu dogru bitiremiyordum. Tuttugum yol dogruydu ama sonuçlar yanlisti. Çaresizlikten okulun tuvaletine gider aglardim. Ezbere dayanan hiçbir seyi beceremiyordum. Istiklal Marsi’ni bile ezberleyememistim. Müzik hocam kriz geçirirdi. O zamanlar okulda basarili olmak için iyi ezberlemek gerekirdi. Her yaza 5-6 kirikla girerdim. Hiçbir yazin tadini çikaramadim.Ayrica okula iki ayri renk çorapla gelmek, evden çikip bir süre sonra nereye gittigimi hatirlayamamak, kiz arkadasimla randevumu unutmak, eskiden oturdugumuz bir eve girmeye çalismak ve daha anlatmakla bitmez bir sürü olmayacak davranislar da cabasi.Birkaç defa okulu birakmanin kenarindan geçtim. Her seferinde, sahip oldugum yeteneklerin altini çizen bir iki hocam, ailemin bana olan inanci, sevgisi ve hayatta yapmak istedigim seylerin diploma gerektirmesi bu karari almama engel oldu. Hiç pisman degilim.Dikkat bozuklugum geçmis degil. “Hayatta kalabilmenin” yollarini buldum. Yasamimi, isimi sürdürebilmek için kimsenin fark etmedigi bir sürü ritüel olusturdum. Eksiklerim için kendimi yemiyorum. Yakinlarim, çalisma arkadaslarim, hatta danisanlarim yasamimi kolaylastirmak için ellerinden geleni yapiyorlar.Bu yüzden çok sikinti çektim ve zaman yitirdim. Davranis Bilimleri Enstitüsünü kurdugumda ilk el attigim islerden biri bu oldu. O zamanlar (1985) daha “dikkat bozuklugu” kavrami bile literatüre tam yerlesmemisti. “Minimal Beyin Hasari” denirdi. Yillar içinde, dünyanin herhangi bir yerinde çalisabilecek, uzman bir ekip olustu. Pek çok uzmanin gelisimine katkida bulundular. Artik çocuklar bu sorunlari bir kader gibi yasamak zorunda degiller. Olcay’la neredeyse 20 yildir birlikteyiz. Olcay’in okulda zaaflari olan pek çok çocukla nasil keyifle çalistigini, bu çocuklarin aileleri ve ögretmenleri ile birlikte güçlüklerin üzerinden atlayarak, her çocugun sahip olduguna inandiklari güçlü yönleri yesertmelerini keyifle izliyorum. Çocukluktaki okul problemlerinin nasil ele alinacaginin bilinmesinin, üretken bir yetiskinlik hayati için ne kadar önemli oldugunu bizzat kendim yasadim. Bu ki tabin, konuyla ilgili temel ve güncel bilgileri içerdigini ve okuyani dogru yönlendirdigini birinci elden biliyorum ve okulu sevemeyen tüm çocuklara ve yakinlarina öneriyorum.Emre Konuk, Uzman PsikologDavranis Bilimleri Enstitüsü Baskani