Gölgeler Sesler Hevesler

Seni ‘öyle uzaktan sevmeyi’ ögrendim senin yoklugunda. Ahh sevgilim, güldüm evet ve yasadim da sensiz; ama n’olur bil ki her nefeste kendime kiza kiza; her gülüsün ardindan kinayarak kendimi… Seni bir kehribar ok ucu gibi sapladim gögsüme, bir güldüysem inan bin aglattim kendimi arkasindan; bunaltan, boguk, sensiz gecelerde… Yine sevdim seni, hep sevdim seni, çok sevdim seni… Sevdim tek seni, sevdim ilk seni, sevdim son seni… Sevdim öyle uzaktan seni…
Oysa yalan yok, kizdim da bazi bazi ben sana… Sevmeyecegim diye yemin bile ettim… Resimlerini sildim, mektuplarini yirttim, aynalarda seni seviyor diye gözlerimin içine bakip kendi kendime hakaret ettim… Sevgilim ben seni yitirdigimde; mahalledeki oyun arkadasimi, kuytularda öpüstügüm ilk askimi, zor günler için sirtina yaslandigim ve aslinda tek askim oldugunu yasadikça daha iyi anladigim hayat arkadasimi, gökyüzünün en tepesinden yeryüzünün en derinine ken-dimizi parasütsüz biraktigimiz atesli tutkudasimi da kaybettim…
Sonra baktim ki sevgilim, ne kadar söylesem az kalacak, baktim ki çaresizlik yakami birakmayacak; sigindim o dev sairlerin, dev yüreklilerin dokumus olduklari o dev misralara ve dedim ki ‘hayir baska türlüsü olmayacak, sensiz asla olmayacak, olamayacak…’
Döndüm dolastim; kendim kendime dolandim karmakarisik ip yumaklari gibi; siki sikiya sarilmis, bir hücrenin en kösesinde yere atilmis tehlikeli bir suçlu gibi, bir örümcegin aginda ölümü bekleyen eli kolu bagli bir kurban gibi; en koyu aninda gecenin, damitilmis bir çaresizlige, aci bir mecburiyete boyun egdim sevgilim…
Milyon yil gün görmeden, günes görmeden topragin altinda sikisip kalan seyler gibi; sikistim sensizligin ve dayanilmaz hasretinin altinda; baskalastim sevgilim ben de, seni özleye özleye baskalastim; kendim de dâhil herkese her seye yabancilastim…