Elvira Madigan'ın Kayıp Parmağı

Ask önemli bir soru elbette. Her gün soruluyor. Biz de Roland Barthes’in Ölü Sevgilinin Eli adli makalesinden yola çikarak soralim: Sevdiginiz, bakmaya doyamadiginiz insanin yüzünün yarisi bir yanginda kaybolursa ne olur, onu sevmeyi sürdürür müsünüz?Elvira Madigan’in Kayip Parmagi’nin, yani su an elinizde tuttugunuz romanin böylesi sorulari ve garip etkileri var. Hiç olmadik biçimde gelisen bir trafik kazasiyla kurulan garip dörtgen, bibirlerini bu andan önce de ilgilendiren karakterler. Tutkuyla karmasiklasan bu ag genisliyor ve iki yerde bizi yüzyil önceki bir aska da bagliyor. Ergenlik çagindaki bir kiz, bu kizi kurtarmak isterken yüzünün yarisini kaybeden annesi, onun kocasi ve kocasinin sevgilisi. Diger ebeveynler. Bu romanda hepsi tek tek konusuyor. Hepsi konustukça, romanin doruk noktasi en basa gelip saplaniyor yine. Kazaya. Teknik yeniliklerle güzelce serimlenen roman, kadin yazgisi ve onun bedenini anlatinin merkezi yapmis. Sürekli bedenlerini ve ruhlarini sorusturan Selma Lonning Aaro’nun kadin karakterlerinden birisi “Her sey dis görünüsten ibarettir,” der. Belki hakli ama ask ve kadinin yazgisi bu romanda da bir bilmece olarak okurunun karsisinda. Her ikisinin de yüzü, okuruna aciyla gülümseyen birer trajedi.