Dalgalar

Ve benim içimde de dalga yükseliyor. Kabariyor; sirti kavisleniyor. Bir kez daha yeni bir arzunun farkinda oluyorum, süvarisinin önce mahmuzladigi sonra da gemini çektigi gururlu at gibi bir sey yükseliyor altimda. Sirtina bindigim sen, simdi bize yaklastigini sezdigimiz düsman kim, bu kaldirimda eselenerek dururken biz? Ölüm o. Düsmanimiz, ölüm. Mizragimi indirerek ve saçlarim genç bir adamin, Hindistan’da dörtnala giden Percival’in saçlari gibi uçusarak ölüme dogru kosuyorum. Atimi mahmuzluyorum. Sana dogru firlatacagim kendimi, yenilmeden ve boyun egmeden, Ah Ölüm!”Geleneksel roman anlayisindan kopusun öncüllerinden Virginia Woolf’un en özgün yapiti olarak kabul edilen Dalgalar, hayatin ritmini doganin döngüsü ve zamanin akisiyla uyum içerisinde yansitir. Birlikte büyüyen, üçü erkek, üçü kiz alti çocugun, gençlige ve sonra da yasliliga uzanan bir çizgide ve birbirine kosut dokuz bölümde izledigimiz yasamlarini monologlari ve iç sesleri üzerinden anlatir Woolf. Dalgalar bir metafordur, bu yasamlarin yapisini kurar, gelgitleri insan yasaminin ve ruhunun ritmini yansitir. Tüm kitap boyunca saf bir bilinç akisi teknigi kullanan Woolf, ortak bir trajedinin etrafinda sekillenen, farkli ancak yer yer kesisen, birbirini bütünleyen, belki de hepsi bir bütünün parçalari olan hayatlari anlatir. Dalgalar, yazarin ortak ve bireysel benlik arayisini, gençlik umutlari ve orta yas çikmazlarini kaleme aldigi deneysel bir roman, kendi deyisiyle bir “oyun-siir