Bizim İnce Kızlar

Fakir Baykurt, öykülerinde köy yasaminin sertligi, yoksulluk, cahillik, taassup, batil inanç, sömürü gibi sorunlari ele alarak köylünün maddi ve manevi dünyasini toplumsalci ve gerçekçi bir bakistan isliyor. Gözlemlerden, canli tanikliklardan yola çikan yazar, günlük konusma dilini öyküye tasiyarak zaman zaman mizahi bir dil kullaniyor; bürokrasinin çarklari arasinda sikisan ama içinde de bir umudu barindiran “siradan insani”, yasadigi yerin atmosferiyle birlikte çarpici bir biçimde betimliyor.Ilk basimi 1993’de yapilan Bizim Ince Kizlar’i yeniden okurla bulusturuyoruz:Yeni zamanda Duisburg’ta kadinlar, simdiye kadar “erkek isi” sayilan islere karakucak daldi. Bir iki yildir otobüs, tramvay da sürüyorlar. Basimi çevirip en öne, sürücünün oturdugu bölüme bakiyorum. Yaninda ince, uzun, fidan boylu biri dikiliyor. Konusuyorlar. Sürekli indi bindiler oluyor. Tramvay hep dolu. Isçiler, isçi çocuklari bir yerlerden kalkip bir yerlere yetismeye çalisiyor. Ben bugün onca ses arasindan nedense hep Türkçeleri seçiyorum. Ama beni etkileyen o tatli sesi bir türlü bulamiyorum. Deli olacagim. Yolum da bitiyor; Sigir Kapisi denilen yerde inmem gerekiyor. Üzgünüm; bir yenilmislik duygusu içinde, ön kapiya dogru yürüyorum.Hemen dibimde, “Vallayi çok iyi etmisin Emine!” diyor biri: “Bu yilin sonunda ben de senin gibi çalismaya baslarim. Neden dersen, artik okul bitiyor! Ne yapip edip bir is bulmam gerekir...”(Bizim Ince Kizlar)