Bir Demet İstanbul

“Bir sehre ruhunu veren, o iklimin, o cografyanin, o kültürün, o sehri yapan insanlarin birlikte kotardiklari  biricik  olustur.  Bu  bazan  bir  pencere  biçiminde  kendini  gösterir,  bazan  bir  agaç  seçiminde. Meselâ Istanbul ve Bursa için Erguvan vazgeçilmemesi gereken bir agaçtir. Sehrin Erguvan’a ihtiyaci vardir. Erguvan pembesinden arindirilmis bir Bogaziçi, baharda, gelinini yitirmis duvaga benzer.Bir  sehre  ruhunu  veren  bazan  o  mintikada  kaynayan  bir  su,  bazan  sadece  o  bölgede  pisirilen  bir yemek, oynanan bir oyun, bir yapi tarzi, bir davranis, bir mezar, bir tepe,  bir ziyaretgâh, bir mesiredir. Urfa’da Halilü’r-Rahman, Konya’da Mevlâna kadar Meram, Safranbolu’da evler, Erzurum’da Çifte Minare kadar eski çesmelerden akan eski sulardir.Bir sehre ruhunu veren çocuklarin oyun oynarken söyledikleri türküler ve tekerlemelerdir. Esnafin müsteriyi karsilamasidir. Topluca yasanmis elemler, topluca yasanmis kederlerdir.Bütün  bu  unsurlardan  yoksun  kalan  sehir  ruhunu  kaybeder.  Belki  büyür,  modernlesir,  hatta azmanlasabilir; ama ötekilerden bir farki kalmaz, çekici bir yani olmaz, içinde ikamet eden insanlara verecegi bir seyi yoktur artik onun.”