Yoldan Çıkmış Öyküler

Nilüfer Açikalin öykücülügümüzde ayriksi, farkli, sira disi ve özgün bir kanalda yol almaya devam ediyor. Öykülerinde kendi tarzini, tavrini ve üslubunu oturtan Nilüfer Açikalin, çogumuzun bakip da fark edemedigi birçok gerçegi “ben öyküsel” anlatisinin içinde fark etmemize; yeni bakis ve algilama olanaklari gelistirmemize zemin hazirliyor. Yazarin dünyasina girdigimizde aslinda kendi dünyamiz içinde yol aldigimizi da fark etmekteyiz ki bence bu durum bir öykücünün basarisi açisindan çok önemli. Yer yer ‘kara anlati’ya açilan öyküleri, insanin iç derinligine; mekân ve zamanin ötesine tasan varligina algilamalar ve sezgiler yoluyla ulasmamizi sagliyor. Zaman zaman görselligin etkisini, sinema sanatinin izlerini ve kameranin çevrimlenmelerini görür gibi oluyoruz. Dis dünyadan iç dünyaya geçisler, cümlelerdeki ironik yönelmeler de okurun ilgisini çekmekte.Su bir gerçek ki, sanat bütünsel bir kavram. Yaratici insan, sanatin hangi daliyla ugrasirsa ugrassin, kendi yaratici imgeleminden süzülenleri dönüstürerek özgünlüge ulasiyor.Nilüfer Açikalin’in yazarlik yönünü tanimis olmanin bir sans oldugunu düsünüyorum.Hülya Soysekerci