Yere Düşen Son Fotoğraf

Tabutu cenaze arabasina yerlestirdik. Evin önü mahser gibi gibiydi. Imam arabadan indi, helallik alacakti. Minik bebegimi kucagima verdiler. Imam, "Herkes ölümü tadacak…" diye söze girdiginde Bahar ile birlikte tabutun basinda bekliyorduk. “El Fatiha!” deyip bitirdi. O sessizlikte Bahar öne dogru uzandi ve tabuta dokundu. Agzindan tek bir sözcük çikti: “Anne…” Daha küçücüktü, konusamiyordu ama “anne” deyisini hepimiz duyduk. Içimde bir aci öylesine kabardi ki gözyaslarim sel oldu. Sanki annesinin öldügünü anlamis, hiç olmazsa bir kez olsun ona “anne” diye seslenmek istemisti. O anda tükendigimi anladim. Bundan sonra yasamanin anlami yoktu. Önce Simay’i topraga verecek, sonra kendim de onun yanina gidecektim.