Yarizm

Pos biyikli babam Murtezaali her persembe yikanip ziyaret guslü ederdi. Daha sonra da en temiz kiyafetlerini giyinip ceme gitmeye hazirlanirdi. Çayini yudumladiktan sonra elimden tutup büyük bir keyif ve gururla yola çikar, beni de ceme götürürdü. Evimiz ve cemimiz, Tebrizin Serandib adli en eski mahallelerinden birinde idi. Babamin cemdeki manevi iktidari beni heyecanlandiriyordu. Cemde kelam degenler yani zakirler degislere basladiginda herkes gibi gözümü yumarak onlari dinlerdim. Bazen yavasça bir gözümü açar ve cemde bu anlarda neler oldugunu görmek isterdim. Kelam söylenirdi ve babam dahil birçok insan aglayip yalvarirdi. Sanki birini veya bir seyi kaybetmis gibilerdi. Neler bas verdigini tam olarak anlamazdim ama sira disi bir seylerin oldugunun farkindaydim. Evde devamli tembihlerdiler ki, okulda veya baska bir yerlerde cemden ve bu gibi seylerden söz etmeyeyim. Ben de agzimi siki tutmayi ögrenirdim ve artik hayatimin en küçük yaslarinda, bizim baska insanlarla bir farkimiz oldugunu anliyordum. Evimize ozanlar (âsiklar) gelirdi. Onlar babamin dostlari idiler. Asli ve Kerem, Köroglu, Sah Ismail destanlari, âsik havalari... söylerlerdi.