Yaramızda Kalsın

Senin adının baş harfi tüm harflerden önce geliyordu benim lügatımda. Müfredatı değişti kalbimin senden sonra. Yüreğimdeki yarada senin parmak izin var, benimse o izleri silmeye yetecek kadar umudum... Yüreğimde izin var ama geri dönmene izin yok. Diğer yarım olursun sanmıştım diğer yaram oldun...

Ruhumun en derin köşesini sana emanet etmiş, sana güvenmiştim... Ve ben, kendime değer vermezken sana dünyalar kadar değer vermiştim. Sen sadece başını alıp gitmedin, aşkını da alıp gittin. Bende sana dair hiçbir şey bırakmadan…


Tüm sevgimi ardından döktüğüm gözyaşlarımla bitirdim. Ama sen ne yapsan “bizi unutamayacaksın” çünkü aşkımla beraber ahımı da alıp gittin. Unutma, hiçbir gönül, benimki kadar gönüllü sevmeyecek seni... Ve ben artık düşlerimi başkalarının gülüşlerine feda etmeyeceğim.
Sana son sözüm: Kime değiştiysen beni, onun yanında kal!