Uykusuzlar

“Yarim uykularin iç çekisiyim. Geceye açilmis bir öfke, üzgün bir gölgeyim. Bastan ayaga özlem, daginik bir taslak, derli toplu tutkuyum. Kis kaldirimlarinda kasimpatilar durgun, bulutlar soguk. Saçlarim daha kara. Bende birikenleri nasil anlatsam sana? Sonraki sali, iyiyiz diye bagiracagiz oysa birbirimize, ellerimizi ayiran camin ardindan. Uzak, tedirgin, yabanci. Susup kalmayalim diye iyiyim, biz iyiyiz, diye bagiracagiz: Istedigin bir sey var mi? Yün çorap, dergi, kazak yastik kilifi?” Inci Aral Uykusuzlar’da hizli toplumsal savrulmalardan bireylerin payina düsenleri anlatiyor. Sevinçleri, düsleri, umutlari budanan insanlar, hüzünle ve sagir bekleyisler içinde yasama tutunmaya çalisiyorlar. Hayatin gündemine yalnizlik, kaygi, korku ve kaçinilmaz biçimde uykusuzluklar hâkim olurken kimi içindeki aski sicak tutmaya çabaliyor, kimi gecelerini her seye ragmen gelecek düsleriyle dolduruyor. Inci Aral her zamanki akici, siirsel anlatimi ve toplumsalla bireyseli iç içe kavrayan yazarligiyla bitmemis bir baski döneminin ürkütülmüs, ezilmis insaninin ruh ve beden acilarina egiliyor.