Uruk Aslanı Gılgameş

Uruk’tan kuzeye dogru yayan üç saatlik mesafede soluk soluga durdu. Henüz ögleden önce olmasina ragmen, günes yakiciligini hissettiriyordu. Alninda olusan ter damlalari, ince çizgiler halinde saçlarinin arasindan asagi akiyordu; bunlari kurutacak en küçük bir esinti bile yoktu. Sanki bir yarismayi kazanmak ister gibi bütün yol boyunca durmaksizin kosmustu. Belki de bir yaristi bu, son derece yalniz bir yaris: Gilgames tüm dünyaya karsi.Günler ve geceler birbirlerini takip ederek akip gitti. Geceleri dogan ay günesin yerini aliyordu, ta ki günes yeniden yükselene kadar. Yoksa ayni anda mi bulunuyorlardi gökyüzünde? Yildizlar görüyordu gökyüzünde Gilgames, gece ve gündüz yildizlar. Yoksa zamanlarin akisi arasinda bir fark kalmamis miydi? Önceden açlik ve susuzluk çekiyordu, ama sonra bunlari hissetmez oldu. Dudaklari çatlamis, agzi sismisti. Derisini bir tuz tabakasi kaplamisti, yari yariya bir balik olmustu artik. Bazen hayret edilecek bir sekilde karariyordu çevresi, o zaman bilincini yitiriyor ve çok sonra uyanabiliyordu ancak... Yoksa her sey ayni anda mi oluyordu“Ben Gilgames’im, Uruk krali!” diye sesleniyordu baliklara ve onlara yorgun bir hareketle el salliyordu.