Theo Angelopoulos

“Benim sinemam, epiktir; öyküdeki kisiyi tarihsel bir baglama yerlestirir. Karakterleri hayattakinden daha büyük olan Brecht’te oldugu gibi, tarihin ya da fikirlerin tasiyicisi olan benim karakterlerim de analiz edilmezler, Bergman’inkiler gibi iskence çekmezler. Çok daha insancildirlar. Kayip seyleri ararlar, arzu ile gerçek arasindaki kopusta kaybolmus seylerin pesindedirler.“ “Çok eski olmayan bir zamanda, dünya tarihi arzuya dayaniyordu: dünyayi söyle ya da böyle degstirme arzusuna. Simdi, hazin bir yüzyilin sonuna geldigimizde bu arzularin gerçeklesmedigini görüyoruz. Tarih simdi suskun. Sessizlik içinde yasamak çok güç oldugundan, hepimiz cevaplari kendi içimizde ariyoruz. Yine de sinemanin benim anladigim sekliyle, yasadigimiz çürüyen dünyaya belki de son direnis formu olan sinemanin- amaci, üstü örtülemez tarihsel gerçekleri, masumlarin gözleri önüne serme çabasindan ibarettir.“ (Arka Kapak)