Tabiunun Sünnet Anlayışı

Tâbiûn devri, Islam tarihinin en ilginç dönemlerinden biridir. Bu devir, siyasî istikrarsizliklarin hâkim oldugu bir dönem olmasinin yaninda, gelismenin ve degisimin de hizli gerçeklestigi bir zaman dilimi olmustur. Siyasî ve sosyal alanda yasanan hareketlilik, beraberinde ilmî faaliyetlere de bir dinamizm getirmistir. Nitekim Islamî ilimlerin tesekkülü bu dönemde baslamistir.
Tâbiûn âlimleri, sahâbenin ilminden istifade etmisler ve bunu sonraki döneme aktarma sorumlulugunu üstlenmislerdir. Tâbiûnun ifadeleri de sonrakilerce hadis olarak isimlendirilmis, Islam'in anlasilmasi ve pratige aksettirilmesi noktasinda bunlara önemli ölçüde deger atfedilmistir.
Tâbiûn neslinin düsünce ve faaliyetleri erken dönemlerdeki âlimlerin aksine, çagdas arastirmacilarca ihmal edilmistir. Nitekim günümüzde, hem hadis alaninda hem de diger branslarda tâbiûn dönemiyle ilgili yeterince çalismanin yapilmadigi bir gerçektir. Bu gerçek, tâbiûn döneminin, bazi arastirmacilar tarafindan, Islam kültürünün “kayip halkasi” olarak nitelenmesine sebebiyet vermistir. Bu çalisma, hakettigi ölçüde bilinmeyen tâbiûn dönemini genel özellikleri itibariyle tanitmayi ve bu devrin âlimlerinin sünnet anlayislarini incelemeyi amaçlamaktadir.