Surname

Sûrnâme, Osmanli dönemi Türk edebiyatinda sünnet, evlenme ve tahta çikma münasebetleriyle yapilan senlikleri anlatan eserlere verilen ortak addir. Bu eserlerin önemi, yazildiklari zamani bütün yönleriyle yansitmalari, bu yüzden de arastirmalar için zengin kaynaklar olmalaridir. Bilinen surnâmeler içinde en genisi, en söhretlisi ve Türk kültür tarihi açisindan en önemlisi Vehbî’ninkidir. Bir büyük devlet düzeni, bu düzeni yöneten insanlar, pek çok ilgi çekici yönüyle günlük hayat, bizim insanimizin meydana getirdigi bir sehir kültürünün olanca zenginligi, bugün yalnizca övünç duyulabilecek bir üstünlügü yansitan bütün sesler, renkler ve görüntüler ve daha neleriyle yasanmis bir tarih dönemi... Ihtisam ve bu ihtisama yarasir bir devlet dügünü ve söleni... XVIII. yüzyilin ilk çeyreginde, olumsuz gelismelere ragmen yine de gününün en büyük imparatorlugu ve bu imparatorlugun büyüklügünü o günün dünyasina gösteren bir sultan: Sultan III. Ahmet ve benzersiz bir dil ve üslupla bu devlet dügününde olan biteni bütün ayrintisiyla aktaran bir dil ve kalem ustasi: Vehbî. Biri devlet ihtisamini, digeri bu ihtisama yarasir bir dil ve sanat kudretini temsil eden iki insan: Sultan Ahmet ve Vehbî... Ve göz kamastirici bir dügün ve sölen. Nakkas Levnî’nin minyatürleriyle süslenen Vehbî’nin Sûrnâme’sine bu yüzden bir de alt baslik koyduk: Sultan Ahmet’in Dügün Kitabi...