Suret

Bir adam döndü dagdan upuzun sakalli, gözleri kisik, aglamakli. Bilinmeyen bir dilde, anlasilmaz hareketlerle basladi anlatmaya. Durmuyordu, durdurulmuyordu. Söyledigi her söz kalabaliga derinden tesir ediyor gibiydi, aslinda kimse konustuklarinin anlamini bilmiyordu. Adam öylesine çilgina dönmüstü ki, kosmaya basladi sonra. Kan ter içinde koca bir bugday tarlasinin ortasinda durdu. Herkes onu takip ediyordu. Bir ara adamla göz göze geldi Balataban, hiç sevmemis, hiç güvenmemisti. Adam da Balataban'i farketti, umursamadi."Bu, benimdir, benim" dedi adam koskoca tarla için. Hiç kimseye nedenini açiklamadan ve öylesine ortaya konusmustu. Çok garipti, kimse çit diye bile bir ses çikarmamisti. Eline geçirdigi taslarla tarlanin etrafini çevirmeye basladi adam. Dagdan getirdigi söz "Bu, benimdir, benim" olmustu. Öylesine safti ki insanlar, kabul etmislerdi adamin dediklerini. Koskaca tarlayi birakmislardi ona. Gidiyorlardi. Yeni bir düzen kuruluyordu iste, özgürlügün yerini zincirler aliyordu. Daha fazla dayanamadi Balataban, basladi haykirmaya; "Durun, meyveler ve bitkiler hepimizin. Tanrinin bize hediyesidir onlar. Toprak hepimizindir."(Tanitim Bülteninden)