Sözün Gücü mü? Gücün Sözü mü?

Kur’an vahyi ilk olarak Oku Rabbin adina! diye baslamisti. Vur Rabbin adina... Kir Rabbin adina... Yok et Rabbin adina... Tahrip et Rabbin adina... Tarümar et Rabbin adina... diye baslamamisti. Müslümanlar söz medeniyetinin çocuklariydi. Yüce Kitap onlara sözün tamamini dinleyip en güzeline uymayi emretmisti. Sesini yükseltenler buyurgan ve mütehakkim olmak isteyenlerdir. Zorbaliga ve zora niyetlenenlerdir. Sözleri etkili olmadigi için, dahasi sözün gücüne inanmadiklari için, güçlü söz söyemekten aciz olduklari için, var güçlerini seslerine vermislerdir. Sözün açigini, hatta sözün yoklugunu sesle bastirmaya kalkmislardir. Sesin gücüne inanlarin silahlari, sözün gücüne inanlari vurmustur. Ne var ki, Ebu Cehil’in tokadi Kabe’de söz sarayinin sultani olan Kur’an’i okuyan Abdullah b. Mes’ud’un sesini bastiramamisti. Parça ve bütün... Iste bütün mesele. Parçayi Müslümanlarin gözüne sokmak, hakikate karsi düzenlenmis bir terör eylemidir. Onlar terörden beslenen terör istismarcilaridir. Aslolan bütünü görmektir. Hikmet budur. Bütünü parçaya feda etmeyenler, sundan emin olmalidirlar: En sonunda söz’ün gücü, gücün sözüne galip gelecektir.