Son İstanbul

Basimi çevirsem hemen ardimda onu görecektim. Omuzunun arkasindan annem bakacakti. Evin kapisindan az sonra ben çikacaktim. Kalabalik ayni kalabalikti. Ve bu yanan artik son Istanbul’du. Bundan baska Istanbul yoktu. Biliyordum. (Eski
Istanbul’un yangin seyretme meraklilari, her yangina kosturan insanlar kendilerini yakmislardi sonunda. Tarih yanmisti.) Herkes ilgiyle, merakla bana bakiyor, bir seyler söylememi bekliyordu. Kalabaligin arasindan siyrildim, birkaç adim öne çiktim. Usulca basimdan kepimi aldim ve yanan alevlerin ta ortasina firlattim.
Ardima döndüm. Herkes bana bakiyordu. Kapidan çikmistim iste. Herkesle yüzlesiyordum simdi.
“Bu hiçbir sey degil,“ dedim. “Ilk yangindan artakalmistim ben!“
(Arka Kapak)