Sinan'ın Mihrimah'ı

Hürrem bir kez güldü mü, Marmara’da deprem olurdu; bir kez gülmedi mi payitahtta yangin çikardi… Mihrimah, sanki o depremleri dindirmek, o yanginlari söndürmek için dünyaya gelmisti… “Mihri…” dedi Sinan gücü yettigince; fakat usulca, “Mihri…”Mihri, sanki odanin disinda degil de Koca Mimar’in yüreginin içinde ondan bir ses beklermis gibi hemen yatagin yani basinda bitti:“Buyurun efendim.”“Mihri, su…” Sinan, Pargali’yi hatirladi hayal meyal. Ibrahim Pasa, Iskender Pasa’yi azil ve katlettirmis; kaderin ipini egirenlerin gönlü bu katle razi gelmemis olacak ki, kendisi de en güvendigi sultaninin emriyle infaz edilmis; üstelik ömrünü adadigi Osmanli hanedanina mensup bulunmayisiyla degersizlesen kani sultanin haremi duvarlarina siçramis, orada kurumustu. “Eden buluyor,” diye geçirdi içinden Sinan; “Amma, bir sey etmemek ne mümkün? Olmak ve ölmek, oldurmak ve öldürmek bu kadar iç içeyken, bulacagini bile bile etmemek, ne mümkün?” Kimilerine ipekten, atlastan elbise, kimilerine kendi destegiyle ulasacagi bir mevkide olacagi kisiyi biçiyor, giydiriyordu. Onun biçtigi kaftani giymeye riza göstermeyenlere ise tek bir kumasa sarinmayi hak görüyordu Hürrem: Kefen…Sinan’in Mihrimah’i bir solukta okunacak bir roman….