Secde Et ve Yaklaş

Secde, kullugun en temel seklidir ve insânin Allah karsisindaki hiçligini/mahviyetini ifâde eden en anlamli tavirdir. Secde, kiyâm edip rükûya egildikten sonra gittikçe küçülerek kendini Allah’a verisin/fenânin en son basamagidir. Secde, bir ask ve yakinlik makâmidir. Baska bir ifâde ile secde, insânin en degerli duyulari kendinde toplayan yüzünü/vechini, Allah’a teslimiyetin, sükrün, sevgi ve sayginin en ileri asamasi olarak yere koymasidir. Secde “Yalniz sana kulluk eder, yalniz senden yardim dileriz” âyetinin tecellî ettigi bir tevhîd eylemidir. Secde, bedenen alçalirken rûhen yükselmenin yani bir anlamda “mi‘râc”in baslangiç noktasidir.Secde, “yok”lugun farkindaligidir ve Allah ile kul arasinda perdenin kalktigi andir. Secde insânin kendi varliginin bir vehim oldugunun idrâki ve yalnizca Allah esmâsinin var oldugunun itirafidir. Secde, “Ezelî Ahd”e yani “Elest Bezmi”ne geri dönmenin adidir. Secde, yeryüzünü bize mescid kilan Allah ile bütünlesmek, “Sâcid, Mescûd, Secde”, bir olmaktir. Namazin secdesi alni yere koymak, gönlün secdesi ise hep Allah ile olmaktir.Secde, gece boyunca kendini Allah’a adayanlarin ve Rabblerinin rahmetini dileyenlerin alâmetidir. Secde, “bilenlerle bilmeyenlerin bir olmayacaginin” isâretidir. Secde, kisinin “kendi kadrini” bilmesidir. Secde, “Ahsen-i takvîm”, yani en güzel kivamda yaratilmis olan insânin, kendi derûnundaki bu özellikleri kesfetmesidir. Secde, Hz. Peygamber’in “el-Fakru fahrî” yani “Fakirlik övüncümdür” seklindeki kutlu sözünün sirrina ermektir. Kisaca secde, ancak secde edenlerin yasayacagi bir yakinliktir. Secdelerini “Ubûdiyyet mertebesinde, ulûhiyyeti idrâke” dönüstürenlere selâm olsun…