Şafii Mezhebinin Teşekkül Süreci

Fikih mezhebleri, hicrî ikinci asrin ortalarinda baslayip dördüncü asrin ilk çeyregine kadar devam eden bir zaman diliminde tesekkül süreçlerini tamamlamislardir. Dört büyük Sünnî fikih mezhebinden birisi olan Sâfiîlik, belli bir tarihten itibaren Hanefîlikle birlikte en yaygin iki fikih mezhebinden birisi olarak kabul edilmistir. Mezhebin imami olan Sâfiî, Mekke ve Medine’de dönemin önde gelen Ehl-i Hadis temsilcilerinin derslerine katilmis, daha sonra gittigi Bagdat’ta Ehl-i Re’y birikimiyle tanismistir. Dönemin hâkim ekollerini yakindan tanima imkâni elde eden Sâfiî, önceleri Imam Mâlik’in sahsinda temessül eden Hicaz fikih anlayisini benimsemis ancak zamanla bu anlayistan siyrilarak özgün bir fikih anlayisi gelistirmistir. Elinizdeki eser, Sâfiî’nin önerdigi yeni fikih anlayisinin nasil bir çevrede karsilik buldugu, kimler tarafindan benimsendigi ve kendisinden sonra nasil yorumlandigi sorularini merkeze alarak mezhebin tesekkül sürecini incelemektedir. Eserde, Sâfiî’nin usûlî yaklasimlari ve furû fikih meselelerine dair görüslerinin hicrî üçüncü asir boyunca ilgi gördügü çevreler ve sahsiyetler intisab kavrami merkeze alinarak takip edilmis ve bu yaklasim ve görüsler etrafinda olusan yeni fikih çevresinin mezhebe dönüsüm sürecinin aydinlatilmasi hedeflenmistir.