Sabır Dağ

Fakir Baykurt, öykülerinde köy yasaminin sertligi, yoksulluk, cahillik, taassup, batil inanç, sömürü gibi sorunlari ele alarak köylünün maddi ve manevi dünyasini toplumsalci ve gerçekçi bir bakistan isliyor. Gözlemlerden, canli tanikliklardan yola çikan yazar, günlük konusma dilini öyküye tasiyarak zaman zaman mizahi bir dil kullaniyor; bu¨rokrasinin çarklari arasinda sikisan ama içinde de bir umudu barindiran “siradan insani”, yasadigi yerin atmosferiyle birlikte çarpici bir biçimde betimliyor.Fakir Baykurt’un yasarken yayinlamadigi ama kitap haline getirdigi On Binlerce Kagni’nin bir devami sayilabilecek Sabir Dagi’ni ilk kez okurla bulusturuyoruz:“Kizlar ekin arasina ot yolmaya gitti. Oglanlar çöyür kesip gelecek. Eski bagin çiti yenilenecek. Yalniz Emine’yi degil, oglu Ali’yi de begeniyor. Bir kadinin kocasi iyi olursa, gözleri böyle isir.Derisinden yasam fiskirir. Ali’yi küçüklügünden beri gözledi. En korktugu, çocuklarinin yoksulluk yüzünden yeterince elcin olmayip çok kendimci olmalariydi. Basta Ali, hiçbiri korktugu gibi olmadi sükür. Iyi adam yatakta esini, yasamda dostunu kendinden çok düsünür. Oglu da Emine’yi düsünüyor ki, gözleri böyle isiyor, derisinden yasam fiskiriyor. ‘Tanri mutluluklarini arttirsin! Oglum solsun, gelinim solmasin! Gu¨zelligini korusun! Agzinin tadi eksilmesin!’ Böyle dua eder gibi mirildaniyor, gözlerini geri döndürüp kendine: ‘Ula, aksam aksam duacibasi kesildin kahpemBora Muslu !’ diyor.” (Paluze)