Pnin

Pnin’in bas kisisi Profesör Pnin, Lolita’nin Humbert Humbert’i gibi, Solgun Ates’in Kinbote’u gibi, Vladimir Nabokov’un yerinden yurdundan kopmus kahramanlarindan biridir. Amerikan üniversitelerinden birinde Rus Dili ve Edebiyati dersleri vermektedir. Pnin bu ’yeni’ dünyada saskindir. Eski Dünya’dan yenisine tasidigi anilari arasinda sevdigi ama askina karsilik vermemis bir es ve onun oglu, yürekten sevdigi anadili, eski tarz bir mizah, eski tür bir zerafet, bazi entelektüel ve dilsel incelikler, kimileri kahkahalara yol açan köklü aliskanliklar vardir. Pnin, diretmeleri, tutturmalari, hayatla ilgili ’miyoplugu’ içinde günü geçmis ve komik bir karakter gibi görünür. Ama Nabokov bütün benzer karakterleri gibi, bu saskin roman kisisi araciligiyla da okuru kendi sasalamalari, kendi çikmazlari hakkinda düsündürmek ister. Hepimiz, özellikle burnu kitaptan çikmayanlarimiz, çesitli biçimlerde birer yasama acemisi degil miyiz? Pnin kadar olmasa da yasamin bize kurdugu tuzaklara tepetaklak düsmeye her an hazir degil miyiz? Pnin, ayrica Vladimir Nabokov’un yazar ustaligini belgeleyen, temalarini tekrarlayan romanlarindan biridir. Nabokov her zamanki gibi sorar: Yazar, kisisini ne derece nesnel bir sesle anlatabilir? Anlatan’la anlatilan birbirlerinden sandigimiz kadar uzak, yoksa tehlikeli biçimde yakin midirlar? Yoksa arada bir yerde, tehlikeli bir noktada pusu kurmus bekleyen bir üçüncü bir ’ses’ mi vardir? (Tanitim Bülteninden)