Oy, markus, Oy!

Bu öykü Biz Beraber Geçtik Bu Yolu romanim tamamlanmak üzereyken tasarlanmisti; Ingiliz Öyküleri’nin üçüncüsü ve sonuncusu olacakti. Bay Markus Burton’un Köpegi ve Bay John Marple’in Son Yolculugu esim Regina hayattayken yazildilar. Öyküler üzerine çalisirken basimi her kaldirdigimda yazi masamin yanina atili koltukta görüyordum onu. Koltuga gergefi veya kitapla otururdu her zaman. Regina’nin yanimda olmasi düslerimi ve düsüncelerimi zenginlestiriyordu. Oy, Markus, Oy! Regina’siz yazildi. Son on bir aydir onun oturmus oldugu koltuga hiç kimse oturmadi; kizima, torunuma, büyük torunuma o koltuga oturmamalarini rica ettim. Öykü üzerine çalisirken arada elimi kaldirip koltugun arkaligini oksadim ve “Ben sensiz degilim, sen benim yanimdasin,“ dedim içimden kendi kendime. Yazmaya basladigimda öykünün isminin Unutulan Degerler olacagini düsünmüstüm. Fakat öykü üzerine çalismalarim ilerledikçe öyküye Oy, Markus, Oy! basligini daha bir isabetli buldum. Tuhaf bir kisi Markus. Markus’u sevenler olur, sevmiyenler olur. Okurun Markus’un kisiligini yorumlamasinin disinda ve degisik bir özelligi var benim için. Hayatimin bir yila yaklasik en müskül zamani içinde yasayabilmeme yardimci oldu bana Markus. (Önsöz)