Ölümün Zaferi

“Sevildigini bilip de sevmeyen ruh, en dipteki posasini ele verir; en dipte olani yukari çeker.”
Friedrich Nietzsche
“Giorgio Aurispa: Daima uyanik bir merakla, basit seylerin söylemek istedigi karanlik bir düsünceyi kavramak ya da elde edilmesi imkansiz bir esrari yakalamak istercesine, adeta bir dikkat çabasiyla, çevresine bakiyordu… Beyni, “malumdan meçhulu” yaratmakta ustaydi. Bir adam tasavvur edilsin ki, sürekli dalgalanan kaypak bir yüzey üzerinde ayakta durmaya mahkum edilmis…”
“Ippolitayi seviyorum; her insan askinin son buldugunu bilmesem, onu sonsuz bir askla sevdigime inanacagim.” ... “Peki, sevdigimiz kadini öldürüp neden sonra bakire bir vücut ve yeni bir ruhla hayata yeniden dogmasini saglayamiyoruz?”
Giorgio Aurispa, ideal insan’i arayislarinda, gelecege mal olan bir geçmisi, tutku ve kayitsizlik arasisinda hirpalanan kanli deneylere malzeme yaparak kendi “cevabini” buldu.
Nietzsche’den yogun bir biçimce etkilenen Gabriele D’Annunzio, Ölümün Zaferi ile Üstinsan’in yaratilmasi sürecinde bizleri, düslerin, düsüncelerin ve duygularin atlasinda muglak bir yolculuga çikariyor.