Oğullar ve Rencide Ruhlar

“Bes yas insanin en olgun çagidir; sonra çürüme baslar. Ben Alper Kamu, birkaç ay önce bes yasina bastim. Dogum günüm yaklasirken vaktimin büyük kismini pencerenin önünde, disardaki insanlari izleyerek geçiriyordum. Hizlanarak, yavaslayarak, türlü sesler çikararak ve bir yerlere bakarak yasayip gidiyorlardi. Bir gün onlardan biri haline gelecegimi düsünmek beni hasta ediyordu. Ne yazik ki bundan kaçis yoktu. Zaman acimasizdi ve ben hizla yaslaniyordum. Hayatimdaki tek iyi sey artik anaokuluna gitmek zorunda olmayisimdi. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadigini anlatmaya çalismistim aslinda. Bütün rasyonel dayanaklariyla. Hiçbir ise yaramamisti maalesef. Illa ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minibüsü kapiya geldiginde küçük çapli bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere basvurmam gerekecekti derdimi anlamalari için. Kepazelik. Insani kendinden utandiriyorlardi.“ Alper Canigüz, Tatli Rüyalar’dan bilinen sürükleyici diliyle, 5 yasinda bir çocugun içine düstügü bir hikayeyi anlatiyor. Yasinin avantajiyla her yere girip çikan, hem filozof hem firlama bir oglan... Hikayeyi ve “karakteri“ çevreleyen semt hayati ve mahalle atmosferi de, bizzat karakter kazaniyor, anlatida... Polisiye, fantastik ve mizahi edebiyatin tadlarini ustaca kaynastiran, olaganüstü özgün, çok iddiali bir kitap.(Arka Kapak)