O Zaten Yoktu

Mahmut Aziz, unutulmanin hüznünü yansitan günlügünü, bir düsten uyanir gibi kapatti. Odaya aksamin los aydinligi dolmustu. Gençlik yillarinda hayallerini tasiyan bulutlara bakti pencereden, artik onu çagirmiyorlardi...Hatiralar bir sonbahar bahçesinde savrulan yapraklar gibi basina üsüsüyordu. Rüzgâr hepsini alip götürdü. Içinde yalniz her gün yeniden ölen Cemile’nin taze mezari ve heder olmus yillarin buruk acisi kaldi...Mahmut Aziz günlügün kapaginda kendisine gülümseyen küçük kizin soluk resmine daldi. Resim içinde uyuyan çocukla yer de-gistirdi. Yillarca baktigi her yüzde onu aramisti. Ama O Zaten Yoktu...