Ne Garip Federico Adında Olmak

Yirminci yüzyilin en büyük sairlerinden Federico García Lorca, hukuk ögrenimini edebiyat, resim ve müzik ugruna yarida birakmisti. Daha gençliginde usta bir besteci, yetkin bir yorumcuydu. Arkadaslari arasinda “müzisyen“ olarak taniniyordu. Madrid’de ressam Salvador Dali, sinema yönetmeni Luis Buñuel, sair Rafael Alberti gibi kendi kusagindan sanatçilarla dostluklar kuracak, sair Juan Ramón Jiménez gibi kendinden daha yasli ünlülerle tanisacakti. O yillarda siirleri daha yayinlanmadan Ispanya’daki tüm edebiyat çevrelerine yayilmisti. “Siir okunmak içindir, kitaba girdi mi ölür,“ diyor, siirlerini ve oyunlarini ortaçag trubadurlari gibi kendisi okuyordu. Yine de, Siirler Kitabi ve Çingene Romanslari’nin yayinlanmasi Lorca’ya uluslararasi bir ün kazandiracakti. Ölümün gölgesi, Lorca’nin siirlerinden de, oyunlarindan da hiç eksik olmadi. Siddet ve aci ölüm sanki onun yazgisinda vardi. Ispanya Iç Savasi’nin patlak verdigi günlerde, Granada’da bir gece, General Franco’ya bagli fasistler tarafindan yargilanmadan kursuna dizildiginde otuz sekiz yasindaydi.