Muallakta, Araf'ta ve Düşlerde

Cem Mumcu'nun Binbir Insan Masallari'nin Üçüncü Sayfa Güzeli adli kitabi 42. öyküde sona ermisti. Elim sakatlanmadan önce ona bir baslik atmis arkasini getirememistim. Baslik "dünya durdukça duracak öyküler" idi. Her satirini hayranlikla ve sasirarak okumustum bu kitabin. Mumcu, yazarligimin basindan bu yana kovaladigim deliligi, kisa cümlelerle, herkesin (?) anlayacagi bir yalinlikla, psikiyatr olmasinin da ona kattigi artilarla kolayca dile getiriyordu. Kolayca dedigime bakmayin; o kolayligin nasil bir sey oldugunu ikinci kitabinda 66. öyküde kaçiriyor agzindan: "Bilmek ve bilemek: Tüm bilgiler sadece buna yarayacak ve sonra bilegitasindan dökülen tozlar gibi dökülecek. Geriye kalan bir tek keskinlik olacak, iniltiyi dograyacak incecik testere bir tek… Unutmak, yere dökmek üzere ögrenmek."Mumcu'nun Muallakta, Araf'ta ve Düslerde adli bu ikinci kitabinda da es biçemle süren bu "iniltilerin", "kardaki ayak izleri'ne bakiyorum; Cem'in ne tanri baba ile ne de kendi babasi ile bir zoru olmasa da ben bu öykücüklerde, tümümüzün içinde var olan ancak Sigmund Freud'un "uyarligi"nin yilan uykusuna yatirdigi deliligin ve ölümlülügün trajedisini okuyorum. Mumcu bu insanlik trajedisinin arkeolojisiyle ne zaman bu denli içi içe geçti, bu kazida kimlere çiraklik etti, bu genç yasta nasil böyle "karnavalesk" bir ustalik edindi bilemiyorum. Ancak dünya edebiyatinda da ender rastladigimiz birbirinden çarpici ironilerin isiltisiyla ilerleyen bu ilginç yazinin, deliligimizin evrensel mantigini olaganüstü dogru biçimde dokuyan bu ilginç yazarin masallarina,"dünya durdukça duracak" demekte hakli olduguma inaniyorum-Leyla Erbil-