Modern Çöküş

Çok zengindiler. Güçlüydüler. Bilgide çok ileriydiler; bilim ve teknolojide müthistiler. Diger insanlarla karsilastirdiklarinda kendilerini çok farkli ve degerli buluyorlardi. Simardilar; hak-hukuk tanimaz oldular. Durumun farkinda olan birisi, gidisatin yanlisligi konusunda kendilerini uyardi: Yapmayin. Aklinizi basiniza alin. Durumunuzu düzeltin dedi. Ama söz dinlemediler. Üstelik uyarani yanilmakla, akilsizlikla suçlayip; hak, hukuk, adalet, ahlak gibi seylerin modasi geçmis saçmaliklar oldugunu savundular. Uyarici, Gidisatiniz kötü, düsünceleriniz yanlis; kendinizi mahvedeceksiniz. Felaketin bulutlari üzerinizde dolasiyor ama görmüyorsunuz, görmek istemiyorsunuz. Felaket gelince hiç oldugunuzu anlayacaksiniz; o zaman biliminiz, zenginliginiz, gücünüz, imkânlariniz hiçbir ise yaramayacak dediyse de aldirmadilar. Saçmalama, bize kim ne yapabilir. Gücümüz karsisinda kim durabilir? Üstelik biz yanlis is yapmiyoruz; bunlari elde etmek için nice emekler sarf ettik dediler. Ve bir gün ufku bulutlar sardi. Güldüler. Uyariciya gülüp; sen azaptan bahsediyorsun, hâlbuki bunlar rahmet dediler. Ama yanildilar; rahmet dedikleri felaketti. Bir anda her sey alt üst oldu. Sanki tüm yasananlar bir hayaldi. Kendilerinden geriye hiçbir sey kalmadi. Hiç yasamamis gibi oldular.