Minhacü'l-Fukara

Bu kitâb-i serîfin tasnîfine ve bu mecmûa-i latîfenin te’lîfine sebeb odur ki, bu fakîr-i Mevlevî, ya’nî Seyh Rüsûhuddîn Ismâil b. Ahmed el-Ankaravî ne zaman ki, irsâd-i fukarâ ve ahbâb ile me’mûr oldum; “me’mûr ma’zûr-dur” sözü geregince mümkün oldugu kadar onlarin irsâd ve terbiyesine himmetimi masrûf ve mahsûr kildim. Gördüm ki, genelde hey’etimizde, sekil ve sûretimizde olan fukarâ, Mevlânâ hazretlerinin gitmis oldugu yüce yola muhâlif gitmis ve tarîka-i Mevleviyye onu zannetmis, her biri o hazretin mübârek kelimeleri ile mesreb ve mezheblerine delîl kilip ibâhat yolunu tutmuslar. Yine öyle bir gürûh da var ki, bu zikrolunan sifatlardan muarrâ ve bu takrîr kilinan hâletlerden müberrâdirlar. Ancak bu sinifin da ba’zisi merâtib-i sülûkden ve mesârib-i su’lûkden ve dek_ik-i tarîkat ve hakîkatden ve hak_yik-i ilm ve mâ’rifetden bî-haber kalmislar. Hemân ol Hazret’in Mesnevî-i Serîf’de buyurdugu nazmin zâhirine ve bir mikdâr derûnuna fürce bulmuslardir. Bu sebeple Hz. Ali (k.v.) buyurduklari “Cehilde konusmakda hayir olmadigi gibi ilimde susmakda da hayir yokdur” seklindeki söz üzerine bu hususta bildigim ilimde sessiz kalmakta hayir görmedim ve bunlari bu tehlikelerden haberdâr etmemeyi mürüvvet ve fütüvvet bulmadim.” ...