Memoşa Sözüm Vardı

“Anlat” derdi,  “anlat bakalim, ne gördün, ne yedin, ne içtin?”Ben de baslardim anlatmaya… Daglari, tepeleri, basimiza gelenleri…Kim ne dedi, kim ne yapti… Her seyi anlatirdim. Yillarca is için, kiz arkadaslarimla, ailemle çok yer gezdim, çok yer gördüm. Yillarca “32. Gün”ün küçük de olsa bir elemani oldum. Saraylara girdim, devlet adamlariyla karsilikli oturdum. Onlardan dünyada olup biteni dinledim.“Yaz bunlari” derdi. “Bak ne güzel anlatiyorsun. Kitap yap,  okusunlar, tecrübelerinden faydalansinlar. Torunun seni tanisin, oglun senden cesaret alsin. ”“Valla yazicam Memos” deyip durdum. O da “Duyduk bu laflari” der gibi kafa sallayip tembelligimden yakinirdi.Iste bu kitap sevgilime, en iyi arkadasima, kocama verdigim sözüm.O bunu okuyamayacak ancak hep omuzumdan bakti, beni tesvik etti.O olmasaydi bu kitap, ben olmazdim.Onu hasretle, içim yanarak aniyorum.