Leyla ile Mecnun

Bir bütün idim ben Leylâ ile. Sense Leylâ’yim diyorsun. Sen Leylâ isen eger; beni yakmaya hayalin yeter, takatim yok sana kavusmaya. Varligi olmayan bir zerreye aynadan ne fayda? Canim gideli hayli zamandir, cismindeki bir baska candir; bir özge candir. Sensin beni benden ayiran, uzaklastiran. Ben yokum, senin tecellin var. Vuslatinin agir yükünü kaldiramam ki. Önceleri sen vardin, simdi ben yok oldum. Manevi dünyamda dostum daima sensin. Dis görünüse deger verme bahsi ortadan kalkti artik. Gönül çok önceleri sana kostu canim seninle gitti. Simdiki canim Leylâ’ya degil, Mevlâ’ya yönelik. Bir’lik yolunda seninle olmam, yanarim. Simdi, gözümün nuru, gönlümün aydinligi!.. Ben maskaraliga nam salmisim nam salmisim bari sen bu yola girme. Içinden çikma namus perdesinin. Mecnun olan benim; bana yarasir delilik, kinamislik. Simdi git, ask töresini, âsiklik gelenegini, masuk gidisatini bozma. Gir simdi, ey vefali! Açtirma kötü söz arayanlarin dudaklarini; sakiz verme dedikodu arayanlarin agizlarina. Beni aramaya çiktigini âleme bildirip deliligine ferman yazdirma. Kimse seni burada görmeden git. Ben ki varim; sen içimdesin, bunu bil!..